پتروشیمی مسجدسلیمان تنها یک واحد تولیدی نیست؛ این مجتمع را باید تجسمی از یک الگوی تحول‌یافته برای بازتعریف نسبت صنعت، توسعه و عدالت منطقه‌ای دانست. در شرایطی که بخش قابل‌توجهی از صنایع پتروشیمی کشور در سواحل جنوبی متمرکز شده‌اند، رشد و تثبیت مجتمع پتروشیمی در مسجدسلیمان، بازتابی از یک رویکرد نو در سیاست‌گذاری صنعتی ایران است.
این مجتمع نه‌تنها به واسطه توان فنی و ظرفیت‌های تولیدی‌اش شناخته می‌شود، بلکه از منظر کارکرد منطقه‌ای نیز واجد اهمیت است؛ چراکه در یکی از مناطق تاریخی، ولی کمتر توسعه‌یافته خوزستان واقع شده و توانسته با سرمایه‌گذاری در نیروی انسانی بومی، توسعه زیرساخت‌های محلی و ارتقای سطح معیشتی ساکنان منطقه، نقشی فراتر از یک بنگاه اقتصادی ایفا کند.
در ساختار جدید توسعه صنعتی، تولید صرف کافی نیست؛ پایداری، مسئولیت اجتماعی و مشارکت در زیست‌بوم محلی به‌عنوان شاخص‌های کلیدی در ارزیابی واحدهای صنعتی در نظر گرفته می‌شود. پتروشیمی مسجدسلیمان در همین راستا، با پیاده‌سازی سیاست‌های کاهش آلایندگی، افزایش بهره‌وری انرژی، ارتقاء کیفیت محصولات و ایجاد حلقه‌های پیوسته اشتغال در منطقه، خود را به‌عنوان نمونه‌ای قابل تکرار برای توسعه در مناطق مشابه معرفی کرده است.
این مجتمع همچنین در حال ورود به فازهایی از نوآوری کاربردی است که به آن اجازه می‌دهد از صرفاً تأمین‌کننده مواد اولیه، به بازیگری فعال در زنجیره ارزش پتروشیمی تبدیل شود؛ از جمله در حوزه‌هایی چون تامین مواد برای صنایع انرژی‌های نو، پنل‌های خورشیدی و قطعات بادی. این چرخش، نه‌فقط پاسخ به نیازهای آینده صنعت، بلکه نشانه‌ای از بلوغ راهبردی مدیریت در این مجموعه است.
پتروشیمی مسجدسلیمان، امروز نه به‌دلیل ابعاد پروژه‌اش، بلکه به سبب نقش‌آفرینی‌اش در بازتعریف مفهوم توسعه صنعتی در ایران غیرمرکزی، واجد ارزش تحلیلی است. اگر چشم‌انداز توسعه صنعتی کشور، عبور از تمرکزگرایی، تحقق عدالت جغرافیایی و ایجاد پیوند میان صنعت و جامعه است، تجربه مسجدسلیمان می‌تواند یکی از مهم‌ترین الگوهای اجرایی آن باشد.
